19 Haziran 2011 Pazar

Babalar Günü



Babalar günü bugün. Uzun zaman önce kutlamayı bıraktığım bir gün, eş-dostun babalarını saymazsak. O yüzden mesela anneler günündeki gibi neşe içinde erkenden uyanmadım bu sabah. Aksine uyandıktan sonra nasıl olsa yapacak bir şeyim yok deyip kendi kendime biraaz daha uyudum, içim buruk.

Senelerce çevremde babalarının biricik kızlarını görerek büyümüş bir kadın olarak, çok kızgındım babama...Beni bırakıp gittiği için, prenses olmanın nasıl bir şey olduğunu tatmama izin vermediği için, ve daha bir çok şey için.

Sonra geçenlerde bir gün (diyorum bu 30 benim dönüşüm yaşım diye de kimse inanmıyor) çok enteresan bir şey fark ettim. Babamın fotoğraflarına daha önce bakmaya başlasaydım belki çok daha önce fark edeceğim bir şey...Babamla birlikte olduğumuz fotoğrafların hepsinde ama hepsinde babam objektife bakmak yerine hep bana bakmıştı. İstisnasız hepsinde. O zaman dank etti kafama, aslında hep onun prensesi olduğum.Önce utandım bunu şimdiye kadar fark etmediğim için, sonra bıraktım utanmayı mutlu oldum, hiç fark etmeyebilirdim de.

Bugün babalar günü... Biliyorum ki bir şekilde duyuyorsun beni. Ben hayatta en çok annemi sevdim, ama şimdi her gün yeniden seni de sevmeyi öğreniyorum, babalar günün kutlu olsun.

Seni seviyorum baba...

P.S. Yazıya uygun olsun diye bu fotoğrafı seçmedim, küçükken en sevdiğim şey senin omuzuna binmekti, bu fotoğrafı görünce o günlere döndüm birden, o yüzden seçtim..


Huysuz pia tarafından gönderildi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder