Dışarıda kar var, uzun zaman sonra lapa lapa yağıyor. Masamı pencerenin önüne çektim, ışıkları kapadım, bir fincan da ıhlamur yaptım kendime. Kedim kaloriferin üzerine zıpladı hemen yanıma gelebilmek için. Fonda İlkay Akkaya... Önce huzur buldum, ne de olsa ne zamandır yaşamak isteyip de yaşayamadığım anlardan birini yaşıyordum...Sonra bir hüzün çöktü içime. Karı izledikçe, ciğerime bir şey batmaya başladı sanki...Döndüm baktım, ne ki bu şimdi diye? Özlemmiş, hasretmiş meğer... Çocukluğuma, anneanneme, eski dostlara, evime, hiç olmayan İsmail Abime özlem...
Kar iyi hoş güzel de, insanın yüreğini burkuyor gece belli bir saatten sonra. Yalnız kalmamalı insan karda..
Huysuz pia tarafından gönderildi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder